—————————————————————————————————————————————
Conventionele Israëlische aanval op Iraanse nucleaire installaties op voorhand kansloos – Zelfs Amerikaanse aanval zou Iraans kernwapenprogramma slechts 3 jaar vertragen
—————————————————————————————————————————————
(09.40) – Uit de niet meer dan symbolische aanvallen die Iran en Israël afgelopen week op elkaar uitvoerden bleek dat beide landen het niet aandurven elkaar volop te lijf te gaan. In het licht van een beleidsdocument van het Brookings Institute in Washington, algemeen beschouwd als de meest gezaghebbende denktank van de VS en zelfs van de hele wereld, wordt duidelijk waarom. Iran blijkt al honderden nucleaire installaties te hebben, die lang niet allemaal kunnen worden uitgeschakeld, ook niet door Amerika – laat staan door Israël. De conclusie is ontnuchterend: Iran is enkel te verslaan door gebruik te maken van kernwapens, en heeft die mogelijk zelf al geproduceerd, waardoor een eventuele militaire aanval enorme risico’s met zich meebrengt.
De patstelling die er heerst tussen Israël en de Soennitische staten enerzijds en het Shi’itische Iran anderzijds, bestaat al sinds 2009. Want uit dat jaar stamt het Brookings document ‘With Path to Persia? – Options for a New American Strategy Toward Iran’.
Al het over-en-weer gedreig met ‘wij gaan het Zionitische regime uitroeien’ en ‘daarom moeten wij de Iraanse kerninstallaties vernietigen’ blijkt al 15 jaar pure grootspraak te zijn. In het document worden alle mogelijke opties bekeken om het ‘gevaar Iran’ te bedwingen. De militaire optie wordt zeer uitgebreid geanalyseerd. Wat zijn de mogelijkheden van Israël en de VS om te voorkomen dat Iran een kernwapenstaat wordt?
Het antwoord samengevat: nul. Iran had in 2009 al honderden nucleaire installaties gebouwd, waarvan de belangrijkste diep onder de grond. Bovendien waren er gegronde redenen aan te nemen dat er nog een aantal onbekende geheime installaties geconstrueerd zijn. De naar verhouding kleine luchtmacht van Israël zou hooguit enkele tientallen gevechtsbommenwerpers kunnen inzetten voor een missie waaraan extreem veel risico’s kleven, en waarvan de kans op enig blijvend succes nihil is. Daarvoor beschikt de Joodse staat namelijk niet over voldoende krachtige conventionele bommen en kruisraketten.
Slechts 3 jaar vertraging
De Amerikaanse luchtmacht zou die klus wél kunnen klaren, maar ook dan maar met tamelijk beperkt succes. Het Iraanse nucleaire programma zou maximaal slechts 3 jaar vertraging oplopen. De Islamitische Republiek zou daarna weer op volle kracht kunnen doorgaan, en bovendien de aanval kunnen aangrijpen als argument om open en bloot eigen kernwapens te gaan bouwen.
Brookings waarschuwde dat dit mogelijk reeds het geval is, aangezien Iran al in 2009 over voldoende uranium hexafluoride beschikte om vele tientallen kernbommen te bouwen. Ook de technologie om deze wapens te fabriceren was reeds aanwezig, wat inhoudt dat niets en niemand de mullahs in Teheran had kunnen tegenhouden om inmiddels een compleet nucleair arsenaal op te bouwen.
Accepteren dat Iran kernwapens krijgt
Gesuggereerd wordt dat het daarom niet alleen de beste, maar ook de enige optie zou kunnen zijn om dan maar te accepteren dat Iran ‘de bom’ krijgt (en mogelijk al heeft). De geopolitieke experts hopen dat de Iraanse leiders zo verstandig zijn om deze wapens niet als eerste in te zetten, omdat het land daarmee de totale vernietiging over zichzelf zal afroepen. Israël beschikte 15 jaar geleden namelijk al over minimaal 100 kernbommen, zo wordt geschat*, en zou voldoende mogelijkheden hebben om zelfs na een verwoestende aanval Iran in de as te leggen.
(* Het exacte aantal is bij niemand bekend, omdat het in Israël bij de wet verboden is om te erkennen dat het land kernwapens bezit. Serieuze schattingen gaan uit van 80 à 100 tot 200 of meer Israëlische kernbommen.)
Bovendien zouden de Verenigde Staten in dat geval Israël te hulp schieten, waardoor Iran al helemaal geen schijn van kans meer zou maken, mede omdat het land niet beschikte – en nog altijd niet beschikt – over intercontinentale ballistische raketten om een vergeldingsaanval uit te voeren. (Wel hebben de nieuwste Iraanse raketten een veel grotere bereik, waardoor inmiddels grote delen van Europa kunnen worden beschoten.)
Militair is er dus géén oplossing voor het ‘gevaar Iran’, of vanuit het standpunt van Teheran gezien voor ‘de Zionistische dreiging’. Dat is waarschijnlijk de werkelijke reden waarom Iran en Israël het afgelopen week hielden bij naar verhouding beperkte raketaanvallen die nauwelijks schade aanrichtten. Beide landen maken dan ook geen aanstalten om door te gaan met de beschietingen.
Regering Obama koos voor sancties en beloften
In het document worden diverse andere opties besproken, zoals ‘regime change’, sancties, het creëren van een opstand, of hopen dat er ooit eens een charismatische oppositieleider opstaat die het Iraanse volk achter zich weet te krijgen. Heel misschien wordt het land dan weer een bondgenoot van de VS, net als vroeger in de tijd van de sjah, zo wordt gespeculeerd.
De regering Obama koos destijds voor de ‘sancties’ dreiging in combinatie met een aantal beloften die het voor Iran financieel en economisch aantrekkelijk moesten maken niet door te gaan met het ontwikkelen van kernwapens. Het nucleaire raamwerk-verdrag dat de P5+1 machten (VS, Rusland, China, Groot Brittannië, Frankrijk, plus Duitsland) in 2015 sloten, dat leidde tot het JCPA (Joint Comprehensive Plan of Action), werd zowel toegejuicht als bekritiseerd. Volgens tegenstanders, en met name Israël, zouden de afspraken niet hard genoeg zijn en Iran alle ruimte bieden om door te gaan met zijn nucleaire programma.
Wat doen de ayatollahs zodra ze een kernmacht zijn?
Grootste onzekerheid is wat het theocratische regime in Teheran – dat gelooft dat de islamitische versie van de ‘messias’, de Mahdi, enkel kan komen als er eerst zoveel mogelijk onrust, chaos en oorlog is gecreëerd – met kernwapens gaat doen. Worden ze enkel ter afschrikking gebruikt, of zijn de ayatollahs daadwerkelijk van plan ze te gaan gebruiken en zo een verwoestende kernoorlog te ontketenen?
De beleidsanalisten komen tot de voorzichtige conclusie dat de huidige Iraanse machthebbers voldoende realiteitszin en neiging tot zelfbehoud lijken te hebben om die wapens, indien ze deze reeds bezitten of nog in bezit krijgen, niet offensief in te zetten. Maar zelfs als die nuchterheid zou ontbreken, dan kunnen noch Israël, noch de VS, noch enige andere macht daar ook maar iets aan veranderen zonder deze massavernietigingswapens zelfs als eersten te gebruiken.
In feite is er dus een situatie ontstaan zoals tijdens de Koude Oorlog (die dankzij de Verenigde Staten en de NAVO eigenlijk nooit beëindigd werd), toen het Westen en het Oostblok elkaar met tienduizenden kernbommen onder schot hielden en het MAD principe (Mutual Assured Destruction – gegarandeerde wederzijdse vernietiging) alle partijen weerhield om elkaar ooit met deze wapens aan te vallen.
Eindtijd profetieën laten zien dat het toch fout gaat
Op basis van de Bijbelse eindtijdprofetieën is er echter weinig reden tot optimisme, omdat die duidelijk aangeven dat het in de laatste fase van de eindtijd tóch fout zal gaan (zie mijn artikelen hierover). Saudi Arabië, de andere aartsvijand van Iran, zal worden vernietigd, mogelijk met steun van Turkije, dat het Midden Oosten en Noord Afrika zal binnenvallen om het Ottomaanse Rijk te herstellen. Uiteindelijk zal ook Israël dreigen te bezwijken, waardoor de Joodse staat toch de gevreesde trekker zal overhalen en zijn kernwapens op alle aanvallende legers en landen zal gooien.
De Verenigde Staten zijn dan vermoedelijk reeds verwoest door een nucleaire verrassingsaanval, mogelijk door een (tijdelijke) alliantie tussen Rusland, China en Noord Korea, en wellicht ook Iran. Het lijkt erop dat Europa nog wel bestaat, maar eveneens zwaar getroffen zal worden. Zoals bekend stelt de Europese defensie nauwelijks nog iets voor, en hebben zelfs onze sterkste legers maar voor enkele dagen munitie. Onlangs berichtte ik dat het de Britten al 8 jaar niet meer lukt om hun op onderzeeërs geplaatste Trident kernraketten te lanceren, waardoor ook de Europese nucleaire afschrikking nauwelijks meer functioneert.
Het hóeft niet zo te gebeuren
Ik herhaal echter dat profetieën geen onomkeerbare ‘zo zal en moet het gebeuren’ besluiten van God zijn, maar waarschuwingen in de zin van ‘indien jullie zo doorgaan zal er dit en dat gebeuren’. Geschiedenis van de toekomst dus, maar niet noodzakelijk van DE toekomst, maar EEN toekomst. Weliswaar de meest waarschijnlijke – omdat de mens tot op heden onverbeterlijk is in zijn geldzucht, machtswellust en egoïsme -, maar niet noodzakelijk de enige mogelijke.
Zolang de hel nog niet is losgebarsten op aarde – en dat gaat bij ongewijzigde koers absoluut gebeuren – is er dus nog steeds reden te hopen dat de mensheid eindelijk écht wakker wordt en tot inkeer komt, en afrekent met de duistere krachten in zichzelf die de opkomst van zoveel door waanzin bevangen leiders – ons eigen land niet uitgezonderd – mogelijk hebben gemaakt.
Xander
Zie ook o.a.: